Κόρεϊ, Ελίας

(Elias J. Corey, Μασαχουσέτη 1928 –). Αμερικανός χημικός. Ξεκίνησε τις σπουδές του το 1945 στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) και ήδη το 1950 είχε ολοκληρώσει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στις συνθετικές πενικιλίνες. Στη συνέχεια άρχισε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις, ασχολούμενος παράλληλα με την έρευνα και αναπτύσσοντας νέες αντιλήψεις στον τομέα της στερεοχημείας, οι οποίες έως σήμερα είναι ευρέως διαδεδομένες στη χημεία και στη μηχανική ενζυμολογία. Το 1956, σε ηλικία 27 ετών, αναγορεύθηκε καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο και επεξέτεινε τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα στην εναντιοειδική σύνθεση, στα μεταλλικά σύμπλοκα και σε νέες αντιδράσεις χημικής σύνθεσης. Από το 1957 ξεκίνησε να επισκέπτεται ευρωπαϊκά πανεπιστήμια στο Λονδίνο και στην Ελβετία και να συνεργάζεται με τα αντίστοιχα ερευνητικά εργαστήρια, ενώ εργάστηκε για ορισμένο διάστημα και στο Χάρβαρντ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 δημιούργησε την πρώτη χημική σύνθεση προσταγλανδινών και εισήλθε στον νέο αναπτυσσόμενο τομέα των εικοσανοειδών. Το 1959 αποδέχθηκε θέση καθηγητή στο Χάρβαρντ· εκεί δίδαξε ένα μάθημα για τη χημική σύνθεση, ενώ συνέχισε και το σημαντικό ερευνητικό έργο του σε μια μεγάλη κλίμακα θεμάτων, όπως η σύνθεση συμπλόκων, τα βιοενεργά μόρια, η λογική της χημικής σύνθεσης, νέες μέθοδοι σύνθεσης, η θεωρητική οργανική χημεία και οι μηχανισμοί αντιδράσεων, οι μοριακοί καταλύτες και τα ρομπότ, η οργανομεταλλική χημεία και η εφαρμογή των ηλεκτρονικών υπολογιστών σε προβλήματα οργανικής χημείας και ειδικότερα στη ρετροσυνθετική ανάλυση. Το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ χημείας για την ανάπτυξη της θεωρίας του και της αντίστοιχης μεθοδολογίας για την οργανική σύνθεση.